Aan het eind van de middag wordt het al snel donker. Ik heb ik mijn oude kerstgroep weer neergezet, de kerstboom opgetuigd en buiten de lichtjes opgehangen. ContrastHet is zo’n contrast met wat er in de wereld gebeurt. Er is zo veel duisternis en kwaadaardigheid, liefdeloosheid en haat. Er is zo veel om ongerust over […]
Langszij 12,5 jaar Deze maand bestaat mijn praktijk Langszij 12,5 jaar. Voor mij een moment om even dankbaar terug te kijken en me te realiseren hoe ingrijpend mijn leven veranderde na het overlijden van Jan (2008). Ik was gebroken en nam na verloop van tijd een aantal beslissingen die me uitdaagden en verrijkten. Er volgden
Holocaust herdenking*Gisteren, zondag 29 januari, was ik in Amsterdam voor de Holocaust herdenking in het Wertheimpark. Twee jaar lang was dit niet mogelijk door corona en nu is aan de oproep om met veel mensen te komen massaal gehoor gegeven. PolitieEr zijn bijna geen overlevenden meer van de Holocaust. Dit waren familieleden, vrienden en bekenden.
Zondag 12 april 2009. Het is Pasen. Vandaag denken we eraan dat Jezus is opgestaan uit het graf. Hij heeft zich daarna ook laten zien aan zijn leerlingen. Zij vonden het moeilijk om te geloven dat Hij het werkelijk was. Zij herkenden Hem eerst niet. Ik geloof in het verhaal van Pasen. Het is een feit
Regelmatig kom ik met mensen in contact die eenzaamheid in hun (huwelijks)relatie ervaren. Stellen die tientallen jaren getrouwd zijn, of juist nog maar net. Toegeven dat je eenzaam bent, valt onder een van de meest moeilijke en meest kwetsbare uitingen. Vooral mensen die trouw zijn, integer en loyaal willen deze eenzaamheid het liefst niet onder
We zijn op weg naar Amsterdam. Door de coronamaatregelen is alles dicht, maar ik ga met mijn oudste zoon rondwandelen in de Joodse Buurt. We gaan het nieuwe Holocaust Namenmonument en andere belangrijke plaatsen en gebouwen bekijken. Holocaust Herdenkingsdag 27 januari is het Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust. Ieder jaar sta ik daarbij stil. Het
Een van de meest helpende dingen om op verhaal te komen na een ingrijpende periode is vertellen. Jouw verhaal op jouw manier Je verhaal vertellen, is een manier om gebeurtenissen op een rijtje te zetten, er woorden aan te geven en het tot je door te laten dringen. Het is algemeen bekend dat het uiten
‘De Hallelu’ Het is Pinksteren 1974. We gaan voor het eerst naar ‘De Hallelu’. Het is de tijd van de hippies, de flowerpower, het drugsgebruik en de psychedelische muziek. Jan en ik zijn ons al een poosje aan het verdiepen in het werk van de Heilige Geest. Vanuit onze eigen kerk weten we daar niet
Het duurt nu al zo lang. Iedere keer worden er dingen beloofd die niet waargemaakt worden. Iedereen zegt wat anders. Zelfs de hoogleraren spreken elkaar tegen. Ik heb er geen vertrouwen meer in. Ze doen maar wat. Een van de veelgehoorde geluiden in deze coronatijd is dat mensen het wachten zat zijn. Wachten lijkt zo
Op 27 januari, de herdenkingsdag van de bevrijding van concentratiekamp Auschwitz, sta ik ieder jaar stil bij deze verschrikkelijke geschiedenis: het fabrieksmatig vermoorden van Joden en anderen. Dit keer ben ik niet naar Amsterdam gegaan om te wandelen door de Jodenbuurt maar overdacht ik wat ik eerder schreef in een aantal blogs. Ik werd opnieuw
Maria en Jozef hebben allerlei plannen. Ze zijn in ondertrouw, ze zijn bezig om samen een nieuw leven op te bouwen in hun vertrouwde omgeving. Plotseling verandert hun leven totaal. Maria krijgt bezoek van de engel Gabriël met een belangrijke boodschap. Haar hele leven komt op z’n kop te staan. Er is verwarring, er zijn
Huwelijksbootje 21 augustus 1975 was 45 jaar geleden een tropisch warme dag. Het was de dag dat Jan en ik in het huwelijksbootje stapten. Van een dorp verhuisden we naar een grote stad. We zouden geen huisjeboompjebeestje-leven hebben, zeiden we tegen elkaar. We gingen een avontuur tegemoet, al hadden we geen idee hoe dat eruit
OnrechtDe afgelopen tijd heb ik veel gezien, gelezen en nagedacht over al het onrecht wat voorbijkomt. Over de demonstraties, de reacties, de hopelijk goede gevolgen, de puinhopen, de vernielingen. Ik lag er wakker van. Het voelde zo begrijpelijk maar aan de andere kant ook zo verkeerd om mensen aan te moedigen in hun verongelijkt zijn.
De komende weken – op weg naar Pasen – lees ik in de Bijbel over wat geschreven is over het lijden en sterven van Jezus. Ik vergelijk de verhalen van de vier evangeliën en probeer de overeenkomsten en de verschillen op te merken. Zo staan er details in het ene evangelie waarover je in het
‘Ken je Frans van der Lugt?’ Kortgeleden ben ik twee weken in Engeland geweest. In het midden van die periode bracht ik een week door in een klooster in Cornwall. Ik volgde een stilteretraite bij de gemeenschap Chemin Neuf, een wereldwijde gemeenschap die ook in Oosterhout een klooster heeft. De paar dagen daarvoor en daarna
Zondag 28 januari 2018. Wat later dan het officiële tijdstip kom ik aan bij de Holocaustherdenking in het Wertheimpark in Amsterdam. Ik zie een zee van bloemen bij het spiegelmonument ‘Nooit Meer’. Een enkeling staat in gedachten verzonken. De podiumdelen worden weggehaald. Ik word geraakt door een oude, sepia foto die tussen de bloemen ligt.
Niet alleen het afgelopen jaar, maar alleen al de afgelopen maand ben ik in mijn eigen leefomgeving met zoveel gebrokenheid geconfronteerd dat ik mij regelmatig afvraag hoe lang het allemaal nog zal gaan duren. Van dichtbij een scheiding meemaken. Regelmatig een kliniek bezoeken omdat een vriendin in een psychose is geraakt. Horen van een operatie
Beste John, Zojuist heb ik je boek De veilige kerk gelezen – over de acceptatie van seksuele diversiteit binnen de christelijke geloofsgemeenschap – en meteen voel ik de behoefte om je te bedanken voor het schrijven van dit boek. Het heeft me geraakt. Ik vind het bijzonder liefdevol en wijs geschreven. Op sommige momenten heel
Alleen de discussie al om, tegelijk met het herdenken van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, andere slachtoffers te herdenken, doet absoluut geen recht aan het gedachtegoed van de mensen die toen voor ons geleden en gestreden hebben. Ik heb met schaamte de afgelopen dagen de discussie hierover gevolgd en wil afstand nemen van iedereen die –
The Passion wordt gezien als een mooi sprookje, opgevoerd om van te genieten en te bewonderen. Meewarig bekeken door de ogen van mensen die allang beter weten. Minachtend gemeden door mensen die jaloers zijn op de verbondenheid die duidelijk zichtbaar is tussen de zangers en de spelers. In deze tijd waarin we nadenken over het lijden
