Op 27 januari, de herdenkingsdag van de bevrijding van concentratiekamp Auschwitz, sta ik ieder jaar stil bij deze verschrikkelijke geschiedenis: het fabrieksmatig vermoorden van Joden en anderen.
Dit keer ben ik niet naar Amsterdam gegaan om te wandelen door de Jodenbuurt maar overdacht ik wat ik eerder schreef in een aantal blogs. Ik werd opnieuw erg geraakt door het verhaal van Jules Schelvis. Gisterenavond keek ik huilend naar de documentaire van de vele opnamen die Jules Schelvis maakte van overlevenden van vernietigingskamp Sobibor. Als enige Nederlandse overlevende van dat kamp schreef hij een aantal boeken en legde hij zijn interviews vast op een film. Pas gisteren waren deze gesprekken voor het eerst te zien en te horen. Zijn hele leven was verweven met de afschuwelijke, rauwe werkelijkheid van de dood van 47 familieleden, waaronder zijn geliefde vrouw Rachel.
Hoe kan het dat Jules Schelvis zo veel zachtheid en medemenselijkheid bleef uitstralen tot zijn dood op 2 april 2016?
Dit indrukwekkende verhaal wil ik opnieuw onder de aandacht brengen.
Nu er zo veel ontevredenheid, geweld, vernielingen en haat zichtbaar is in onze samenleving, wil ik de mensen eren die het ergste van het ergste hebben meegemaakt, die desondanks hun hele leven hun uiterste best hebben gedaan om goed te doen, die de wereld een stukje mooier wilden achterlaten.
Ik wil hen opnieuw bedanken en als een voorbeeld stellen voor mezelf en voor ons allemaal!
Lees hier mijn blog over Jules Schelvis.
Lees hier mijn blog over Wandelen met mijn vader
Lees hier mijn blog over
Lees hier verder over Sobibor
