Op 27 januari, de herdenkingsdag van de bevrijding van concentratiekamp Auschwitz, sta ik ieder jaar stil bij deze verschrikkelijke geschiedenis: het fabrieksmatig vermoorden van Joden en anderen. Dit keer ben ik niet naar Amsterdam gegaan om te wandelen door de Jodenbuurt maar overdacht ik wat ik eerder schreef in een aantal blogs. Ik werd opnieuw […]
Net als veel mensen was ik verrast toen de koning gisteren, 4 mei, Jules Schelvis noemde in zijn toespraak op de lege Dam in Amsterdam. Toen ik eerder mijn blog De ogen van Jules Schelvis schreef, was ik net als de koning diep onder de indruk van deze man die het vertrouwen in de mensen
Zondag 26 januari 2020. Vandaag ben ik bij de jaarlijkse Holocaust herdenking in Amsterdam. Omdat het dit jaar 75 jaar geleden is dat vernietigingskamp Auschwitz werd bevrijd, is het extra druk in het Wertheimpark. Ieder jaar wil ik bij die herdenking aanwezig zijn. Ik maak dan een wandeling door de Joodse buurt. Ik stel me
The Passion wordt gezien als een mooi sprookje, opgevoerd om van te genieten en te bewonderen. Meewarig bekeken door de ogen van mensen die allang beter weten. Minachtend gemeden door mensen die jaloers zijn op de verbondenheid die duidelijk zichtbaar is tussen de zangers en de spelers. In deze tijd waarin we nadenken over het lijden
Niemand die de tijd neemt om in de ogen van deze man te kijken zou geloven dat hij zeven concentratie- en vernietigingskampen heeft overleefd. Niemand zou geloven dat deze ogen de ergste hel hebben gezien. Toen Jules Schelvis enkele weken geleden overleed, kwamen er extra uitzendingen op televisie om stil te staan bij deze bijzondere
