Mijn keuken lijkt wel een jamfabriek. Overal schalen met net geplukte pruimen. Grote pannen met pruttelende pruimenmassa’s om uit te gieten in de jampotten die net in kokend water zijn gesteriliseerd. Ik schrijf intussen de etiketten en bedenk wat ik met de vele potten jam ga doen. Weggeven, zoals ieder jaar. Het lijkt me ook leuk om een kraampje voor mijn tuin te maken en de jam te verkopen. Het geld maak ik over naar de Vogelbescherming. Mijn huis heet niet voor niets ‘Het Vogelhuis’ en staat midden in de Vogelbuurt.
Tegelijk denk ik na over een paar afschuwelijke berichten die ik binnenkrijg via internet. Van ‘Open Doors’ een foto van vrouwen van wie de oren zijn afgehakt. Gruwelijk! Berichten over de vervolging en genocide van christenen in Afrika en het Midden-Oosten. De vernieling van hun huizen en kerken. Vrouwen die gegeseld worden omdat ze hun lichaam en gezicht niet helemaal bedekt hadden. Homo’s die opgehangen worden.
Ik kijk naar mijn tuin waar ik net nieuw gras heb gelegd. Het ziet er prachtig uit. Het gras bij de buren is voor een poosje beslist niet groener. De oude, roze klimroos die tegen de schutting groeit, geeft mij tranen in de ogen. Hoe zo’n bloem groeit, de geur ervan. Het is zo ontzettend mooi. De wereld zit vol contrasten, bedenk ik. Terwijl ik geniet van de tuin en de vruchten denk ik na over die afschuwelijke berichten. Meer dan ooit hebben we met dit contrast te maken. Het nieuws komt eerder en sneller binnen. Het onrecht, de haat, het misbruik, veraf en dichtbij. In mijn eigen leven en in mijn praktijk maak ik dat mee op kleine schaal. Het wereldnieuws is echter soms zo onvoorstelbaar dat het een gevoel van enorme boosheid en onmacht geeft. Wat kun je doen? Hoe kan ik pruimenjam maken en tegelijk doen wat mogelijk is om het leed te verzachten?
Veel mensen ervaren dit contrast dagelijks. Vooral mensen die leven en werken in die gebieden. Mensen die een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben en graag iets willen doen om de wereld mooier te maken. Van dichtbij ken ik mensen die reizen naar die gebieden, speciaal om die vervolgden op te zoeken en te ondersteunen.
Je kunt er een poosje je ogen voor sluiten. Je kunt je afschermen door weg te blijven van nieuwsberichten, van twitter of andere bronnen, maar het lukt je niet lang. Het hoort bij ons mens-zijn om hierover na te blijven denken en te worstelen. Het hoort bij ons mens-zijn om de balans te zoeken tussen genieten van wat ons gegeven is en geven met een oprecht hart. Ik moet denken aan de woorden in het Bijbelboek Micha waar staat: ‘De Heer heeft jullie al verteld wat Hij van jullie verlangt. Hij heeft al bekendgemaakt wat goed is. Hij vraagt alleen dit: Wees eerlijk, rechtvaardig en trouw. Denk niet alleen aan jezelf. Leef dicht bij God’.
Samen met de opdracht om God en onze naaste lief te hebben, kunnen we dagelijks ijken of we daarmee bezig zijn.
Mij geeft dat troost en rust. Ja, ik mag bezig zijn om de wereld om mij heen een beetje mooier maken. Ik maak pruimenjam, ik schilder een oud kastje, ik zorg voor de tuin en tegelijk deel ik mijn leven met anderen. Ik deel mijn huis en tuin, mijn denken en mijn schrijven, mijn hart en mijn ervaringen.
Wat ik niet begrijp, wat ik niet kan veranderen, waar ik aan lijd, wat ik zie aan onrecht en verschrikking, geef ik over aan mijn Hemelse Vader.
Geen idee hoe dit allemaal verder moet met de wereld. Ik zie hoe haat en destructiviteit alles kapotmaken. Het denken van mensen lijkt steeds meer verziekt.
Aan de uitkomst twijfel ik echter niet. Eens zal er een rechtvaardig oordeel komen. Alle contrasten zullen verdwijnen. Verdwijnen in de grote zee van Liefde. Waar liefde is, verdwijnt de angst, de haat en het onrecht. Als iedereen van goede wil zich nu al beschikbaar stelt om die liefde voor te leven en uit te dragen, ook als dat offers en daden vraagt, doen we het beste wat maar mogelijk is om die contrasten te laten verdwijnen.
We kunnen het beste maar in onze eigen leefomgeving beginnen. Ik ga de potjes pruimenjam maar eens verzamelen en mijn plakkerige keuken opruimen en schoonmaken.
