Ze is in de war, vergeetachtig en staat op scherp. Alles maakt haar aan het huilen en ze is steeds zo moe. Haar werk als verpleegkundige kan ze niet meer volhouden. En dat terwijl ze bekend staat als altijd vrolijk en spontaan. Kan dat nog terugkomen?
Het begon allemaal een jaar geleden. Ze waren net terug uit Singapore, na de jaarlijkse ontmoeting met haar familie. Ze was getrouwd had twee kinderen en woonde al jaren in Nederland. Had hier een opleiding gevolgd en een leuke baan gekregen. Ieder jaar verheugde ze zich op het contact met haar moeder en haar vele broers en zussen. Haar vader was al jaren geleden overleden.
Toen kwam een dag na terugkomst het bericht dat haar moeder was aangereden en ter plekke was overleden. Lina viel bijna flauw van schrik. Ze moesten stel op sprong weer terug, weer de lange reis maken.
Het was afgezien van het verdriet ook best een goede tijd geweest. De week rouw met alle rituelen versterkte de verbondenheid met haar familie alleen maar.
Weer thuis was ze gewoon aan het werk gegaan. Dat ging ook aardig en waarom zou ze thuis blijven? De grote afstand met haar familie maakte het moeilijk om haar weg te vinden in de rouw. Ze wist ook eigenlijk niet wat ze moest doen en hoe zoiets dan gaat.
Na verloop van tijd merkte ze dat het verdriet haar op onverwachte momenten overviel en dat zij er geen raad mee wist. Ze had ook hartkloppingen en voelde zich gespannen. Ze had geen idee hoe ze daarmee om moest gaan en wat ze verder nog kon verwachten.
‘Zomaar, plotseling was zij weg. En ik heb niet eens afscheid kunnen nemen’.
Ze ging met haar klachten naar een arts en na uitsluiting van andere oorzaken dan de rouw, werd ze naar mij doorverwezen.
Ik nodig haar uit om te vertellen en om haar verdriet te uiten. Ze neemt foto’s mee van haar grote familie. Ze heeft een goede relatie met haar ouders gehad. Er komen mooie verhalen boven. We bekijken haar plaats binnen het gezin en hoe de verhoudingen liggen.
Wat heeft ze van haar moeder ontvangen? Hoe is Lina zelf van betekenis geweest voor haar moeder? Met wie van haar broers en zussen had ze een goede band? Bij wie kon ze terecht als ze het moeilijk had? Wat zijn mooie herinneringen? Kon je echt kind zijn in je gezin? Wat had je graag nog willen zeggen tegen je moeder?
Het helpt haar om stil te staan en samen te kijken naar het verlies. Om betekenis te geven aan wie haar moeder voor haar is geweest. Moeder zong graag en bad veel voor haar kinderen. Lina heeft fijne herinneringen aan haar RK- achtergrond. Ze heeft zich geborgen gevoeld bij het geloof van haar ouders. Heel bijzonder vond ze de zegen. Haar ouders gaven hun kinderen een kus op het voorhoofd als zegen.
We denken na over wat haar nog meer kan helpen bij het binnenlaten van het verlies. Ze gaat oude brieven lezen van haar moeder. Dat maakt dat zij zich nog meer realiseert wie zij voor haar was en wat zij verloren heeft. Er komt een tafeltje in de woonkamer. Ze zet foto’s neer en een paar dierbare voorwerpen. Ze schrijft een brief om haar moeder te bedanken, maar waarin ze ook vergeving vraagt omdat ze vindt dat ze tekort geschoten is naar haar moeder.
Ze denkt na over wat zij van haar erfgoed mee zou willen nemen naar haar gezin. Wat wil ze meegeven aan haar eigen kinderen? Wat vindt ze belangrijk?
Ze weet het meteen: de kus op het voorhoofd, liefde, trouw, en verbondenheid met de familie. En net als haar moeder wil ze weer graag zingen, spontaan en vrolijk zijn.
‘Ik heb de laatste tijd gemerkt dat het alweer een beetje terugkomt,’ zegt ze bij het afscheid.
