Het lijkt wel of het steeds onmogelijker wordt om te genieten van momenten van samenzijn, van dat wat het leven de moeite waard maakt en zin geeft. Het lijkt alsof alles erop gericht is om af te breken en niet om op te bouwen. Gericht op vernietigen in plaats van tot leven te roepen. Gericht op vluchtigheid in plaats van contact en diepgang.
Hoe komt het dat mensen geen contact meer kunnen maken met elkaar in het hier en nu, maar wel kunnen bijhouden wat er met 100 anderen gebeurt op facebook of twitter?
Door de vluchtigheid en de vele manieren waarop informatie naar ons toekomt wordt het moeilijker om gericht aandacht te hebben voor elkaar. Het wordt onduidelijker waar we verantwoordelijk voor zijn. De grote wereldproblemen maken ons ook nog eens machteloos en lamgeslagen. Wat hebben onze inspanningen voor zin? Waarvoor ben je verantwoordelijke en wat maakt jouw leven nog voor verschil?
Het is moeilijk om weet te hebben van mensen die gemarteld, onthoofd en gekruisigd worden, op hetzelfde moment dat jij je kerstboom optuigt, met een lekkere cappuccino binnen handbereik. Ik vind dat heel moeilijk om mee om te gaan. Je zou iets willen doen, je willen verzetten tegen het grote onrecht en de vervolging van minderheden. Mag je en kun je nog genieten? Zonder schuldgevoel en zonder schaamte?
Moeten en kunnen wij iets met die grote levensvragen? Ja, denk ik dan, we kunnen bidden en verder wat ieder persoonlijk denkt te kunnen doen of geven. Maar moeten we stoppen met genieten, gezelligheid en liefhebben? Moeten we op die manier solidair zijn?
Veel ontwikkelingen in deze wereld zijn gewoon vreselijk verontrustend. Hoe kunnen we onze ongerustheid, onze boosheid en verontwaardiging constructief maken, zonder onverschillig te worden, zonder elkaar te verliezen aan zinloosheid en oppervlakkigheid?
Iedere keer weer merk ik dat ik me getroost voel door de woorden en het voorbeeld van Jezus: Begin maar in het hier en nu. Begin maar in het klein, dichtbij. Heb oog voor je naaste, niet heersen maar dienen, de minste zijn.
Veel mensen die zo geleefd hebben, zijn echter toch vermoord. Dagelijks horen we dat juist deze mensen vernietigd moeten worden, dat het geweld juist op hen gericht is en dat dit alleen maar meer zal gebeuren. Op de ranglijst van Open Doors kunnen we lezen hoeveel mensen verdreven en vermoord zijn, puur en alleen om het feit dat ze in God geloven en Jezus willen volgen. Leven zoals Jezus, geeft helemaal geen garantie op een veilig en goed leven. Wat heeft het dan allemaal voor zin om zo te leven en de Liefde hoog te houden en goed voor onze naasten te zijn?
Als de grote vragen ons verlammen, hebben we de goede bril nodig om naar deze wereld te kijken. Het juiste perspectief. Ontelbaar veel mensen zijn ons voorgegaan die weigeren de bril van de liefde en de hoop af te zetten. Mensen die erg geleden hebben en bleven vasthouden aan de zekerheid dat het goede zal overwinnen van het kwade, hoe beestachtig sterk dat kwade ook zichtbaar is in deze wereld. Met dat perspectief weten we dat ons doen en laten, ja al onze inspanningen, vroeg of laat, vrucht zal dragen. Ik geloof dat ook, ik ben ervan overtuigd.
Laten we onszelf dan helpen door – in navolging van Jezus – de echte vragen te stellen, vragen die er echt toe doen, die ons niet verlammen maar aanmoedigen:
Heb ik vandaag vrede uitgedragen? Heb ik een glimlach op iemands gezicht getoverd? Heb ik woorden van genezing gesproken? Heb ik interesse getoond? Heb ik mijn boosheid en wrok losgelaten? Heb ik vergeven? Heb ik liefgehad?
Dat zijn de echte vragen. Vragen die de wereldvrede op microniveau gestalte geven, in een huwelijk, in het gezin, op het werk en in de kerk. Vragen die we wèl kunnen beantwoorden en waar we wèl verantwoordelijk voor kunnen zijn.
Als we oprecht met deze vragen leven en daar verantwoordelijk voor willen zijn, mogen we met een gerust hart genieten en anderen laten meegenieten van al het goede wat het leven ons geeft.
En met die troostende gedachte wens ik iedereen een heel warm en vredig kerstfeest en een hoopvol en liefdevol nieuwjaar.
