Daar staan we dan, Jet en ik, op een zonovergoten dag ergens midden in de duinen. Ik heb een schep vast en Jet houdt een papieren hart in haar hand. Het is gebroken en zwart en ze heeft er drie woorden opgeschreven. Drie woorden die symbool staan voor een zeer moeilijke kindertijd. We gaan een periode van begeleiding afsluiten en dit heeft ze gekozen om te begraven. We nemen een moment in de tijd om te markeren, een moment om te herinneren en op terug te zien. Het blijkt vaak helpend te zijn om daar zelf actief aan mee te werken en er iets voor te doen. Ze is meerdere keren getrouwd geweest en haar huidige huwelijk laat zoveel te wensen over dat ze zich afvraagt of ze het deze keer wèl vol gaat houden. Als kind is ze letterlijk uit bed gehaald en als buffer gebruikt om tussen dronken, scheldende en ruziënde ouders in te gaan liggen. Ze was altijd al het zonnetje in huis. Een kind waar vader en moeder hun gesprekken via voerden. Ze had niet lang echt onbezorgd kunnen zijn. Al gauw werden er dingen van haar verwacht die te groot en te moeilijk waren voor een kind.Ze had gevoelens van verdriet maar ook van boosheid en van haat in haar leven meegenomen.
Er was een groot onrecht in haar kinderleven. Het destructieve recht wat zij had opgebouwd uitte zich in haar motto: “Ik moet altijd flink zijn”. Het was voor haar onmogelijk om zich te hechten en ontvankelijk te zijn. Ze zette zich schrap, was altijd degene waar anderen op konden leunen.
De betrouwbaarheid was ver te zoeken. Er was tijd voor nodig om weer vertrouwen op te bouwen. Diep in haar hart hunkerde ze naar echte geborgenheid. Bij wie kon zij eens schuilen en uithuilen?
Ze had erkenning nodig voor haar geleden onrecht. Ze had ook erkenning nodig voor haar pogingen om de situatie te verbeteren en aan dingen te werken. Ze had zo enorm haar best gedaan. De balans van geven en ontvangen was behoorlijk verstoord geraakt. Er zat ook geen beweging meer in. Wat ze elkaar als man en vrouw wilden geven kon niet meer ontvangen worden. Had haar verdriet en behoefte een te grote lading voor één medemens? En wat verwachtte God eigenlijk van haar? Ook het onmogelijke? Er volgen gesprekken met haar broers en zussen en aan haar overleden ouders schrijft zij een brief.
Ze spreekt hardop uit waarom ze het gaat doen en wat ze hoopt te bereiken. Onder tranen begraaft ze haar symbool. Het geeft een enorm gevoel van opluchting. We bidden met elkaar. Tot haar grote verrassing mag ze even verderop iets op gaan graven. Een mooie doos met drie voorwerpen die iets weergeven van geloof, hoop en liefde voor de toekomst, symbolen voor moederliefde, geborgenheid en kind mogen zijn. Voor deze waarden heeft ze zelf zo haar best gedaan en zich ingezet voor haar eigen kinderen en kleinkinderen. In de hoop dat zij het beter zouden hebben.
En nu, nu probeert ze de symbolen dankbaar mee de toekomst in te nemen, ook en vooral voor zichzelf.
