Janet was 15, vermoeid, verward, onzeker en wilde al jaren liever niet meer naar school. En echt, ze had een fijne kindertijd gehad, genoeg vriendinnen om mee te spelen en een leuke tijd op school. Tot de laatste klas van de basisschool, toen begon het allemaal anders te worden.
Ze deed niet mee met grenzen opzoeken, zoals de anderen, ook niet met experimenteren met van alles wat verboden was. Ze snapte ook niet waarom de anderen bepaalde dingen in de les niet begrepen. Ze voelde zich anders en werd zich daar ook steeds meer van bewust. Hoe anders dat wist ze niet en waarom ook niet. Alleen dat het knap lastig was en een eenzaamheid veroorzaakte waar ze niet van gediend was. Ze werd in de steek gelaten, op school en in de jeugdgroep van de kerk. Vreselijk vond ze dat. Het verdriet was zo intens dat langs een huis rijden waar ze vroeger met een vriendin speelde al enorm verdriet gaf.
Naar school gaan ging niet meer, maar thuisblijven kon ook niet.
Janet weet niet goed van ze van de hulp moet gaan verwachten. “Help me maar om mezelf te accepteren, om te weten wie ik ben en meer zelfvertrouwen te krijgen.”
We gaan aan de slag met verkennende vragen en een overzicht van haar familie-achtergrond. We zetten met duplo de familie neer op tafel en kijken naar Janet en welke positie ze inneemt tussen de anderen. De jongste van een groot aantal broers en zussen. Iedereen al het huis uit en zij alleen over. “Ik val erbuiten, zegt ze. Overal val ik buiten.”
Als mijn vermoeden, dat ze hoogbegaafd moet zijn, later bevestigd wordt door een onderzoek bij een psycholoog, geeft dat een behoorlijke stap in de goede richting. Het verklaart voor een deel de eenzaamheid en het gevoel anders te zijn. Een klas overslaan zou een optie zijn maar dat wil ze niet. Ze wil er zo graag wel bij horen, samen eindexamen doen en dan lukt dat helemaal niet meer.
Janet probeert na informatie over hoogbegaafdheid, inzicht in patronen en met een aantal handvatten weer voorzichtig naar school te gaan. Na een periode van opnieuw ruzies, thuisblijven en angst om erbuiten te vallen, klampt ze zich zo vast aan vrienden dat gezonde relaties bijna onmogelijk worden. Haar gevoel onrecht te worden aangedaan, uit zich in verongelijkt zijn, in vastklampen of terugtrekken.
De hulp die ze zo nodig heeft op school ontvangt ze niet, ze heeft er ook eigenlijk geen vertrouwen meer in en trekt daarom zelf ook niet meer aan de bel.
Haar voorzichtig uitgesproken plan om weg te gaan, uit huis en naar een andere school, vindt bij mij gehoor, in tegenstelling tot wat zij had verwacht. Van dichtbij heb ik dezelfde situatie meegemaakt en weet ik dat eruit stappen soms nodig is voor heling en groei. Als contextueel hulpverlener doe ik mijn best om verbindend te werken. Het laatste wat ik wil is ouders en kinderen uit elkaar halen, en toch, vreemd genoeg behoort dit toch ook tot de mogelijkheden. Samen met haar ouders wordt in een gesprek gewikt en gewogen. Ze hebben er uiteraard moeite mee en willen er eerst goed over nadenken en andere mogelijkheden overwegen. Uiteindelijk wordt de beslissing genomen en de stap gewaagd. Janet komt terecht op een school waar ik de schoolmaatschappelijk werker ken en waar afspraken gemaakt worden voor een veilige bedding. Ze komt te wonen in een gezin met twee tieners en gaat mee naar een zelfde kerk waarin zij ook is opgegroeid.
En nu, na een periode op school hoor ik dat het goed gaat. Ze heeft niet één keer verzuimd om naar school te gaan. Ze voelt zich veilig, heeft vriendinnen en gaat graag mee naar de jeugdgroep van de kerk. Ze wil nog wel geholpen worden om een balans te vinden. Ze heeft jaren nauwelijks iets gedaan en nu werkt ze keihard.
Voor haar ouders heb ik enorm veel bewondering. Ze hebben hun dochter afgestaan, eerder dan verwacht en gehoopt. Ze woont op 1,5 uur rijden van hen vandaan. Ze maken een bepaalde ontwikkeling niet meer van dichtbij mee. Ik vind dat moedig en het getuigt van grote liefde. Ze hebben er een goed gevoel over. Ze zijn dankbaar en verwachten het ook in de toekomst van God.
Een hele grote stap met, tot nu toe, gelukkig hele mooie gevolgen. Ik laat Janet in goede handen los en heb alle vertrouwen in haar toekomst.
Haar ouders wens ik toe dat ze heel veel van hun dochter, ook al is het nu op afstand, mogen genieten. Ze hebben het verdiend!
