‘Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God
zal het stralende licht uit de hemel over ons opgaan
en verschijnen aan allen
die leven in duisternis
en verkeren in de schaduw van de dood.
Zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van vrede.’
(Lucas 2: 78, 79)
Deze woorden werden uitgesproken door Zacharias over zijn zoon Johannes. Hij wist dat zijn zoon daarvoor was bestemd. Dat hij voorbereidend werk zou gaan doen. Dat hij de mensen zou wakker schudden, waarschuwen, wijzen op Jezus de Messias.
Bekend maken met het plan van God. Vergeving. Barmhartigheid. Een diep besef dat licht het duister overwint. Dit alles was nodig om hun en onze voeten te kunnen zetten op de weg van vrede.
Hoe houd je dat vol als een dierbare overlijdt. Als een tyfoon op de Filipijnen ontelbaar veel mensen wegvaagt. Als mensen elkaar afslachten en de haat zichtbaar is in ogen. Hoe is het mogelijk als om je heen mensen worden mishandeld, als slaaf in de prostitutie worden gedwongen. Als kinderen omkomen van de honger en mensen leven in eenzaamheid.
Wat een onvoorstelbaar leed. Dichtbij en ver weg. Hoe kun je nog volhouden dat Jezus in de wereld is gekomen om daar verandering in te brengen?
De grootste voorbeelden van die hoop komen juist uit die gebieden waar deze rampen plaats hebben gevonden. De belangrijkste wegbereiders zijn zij die juist komen uit die eenzaamheid, die ellende, die armoede of gevangenschap.
Zij hebben het geheim van de liefde en de barmhartigheid ontdekt. Zij hebben Gods plan gezien door mensen die liefde en vrede blijven uitdragen. Die blijven opkomen voor recht. Die licht verspreiden in de duisternis. Die vergeving in plaats van haat voorleven. Die geven wat zij hebben.
Die niet ophouden om hoop te houden en te blijven geloven dat de liefde alles overwint.
