Vier jaar geleden. Als de dag van gisteren.. en soms lijkt het ook wel een ander tijdperk.
Zijn dood heeft mijn leven vele littekens en wendingen gegeven. Ik ben na ronddobberen, kapseizen en voor anker liggen, een andere koers gaan varen. En toch bouw ik voort op alles wat we samen hebben ervaren en opgebouwd.
Ik heb gevoelens gehad die ik nog niet eerder ervaren heb. Ik ben mensen kwijtgeraakt. Ik heb het voorrecht gehad van trouwe familie en vrienden te hebben. Ik heb nieuwe contacten opgebouwd. Ik ben op plekken geweest waar ik anders vermoedelijk nooit zou zijn gekomen. Ik heb een opleiding afgerond. Ik heb werk aangeboden gekregen waarvoor ik in het diepe moest springen en waarvan ik veel voldoening heb gehad.
Deze maand heb ik van de uitgever gehoord dat mijn dagboek volgend voorjaar wordt uitgegeven. Het is het verhaal wat ik tijdens het ziekbed en het overlijden van Jan en de periode daarna heb geschreven. Het bleek voor mensen, in dezelfde situatie, helpend en herkennend te zijn, zodat zij mij aangemoedigd hebben om het beschikbaar te stellen voor een groter publiek.
Op deze dag denk ik terug aan bijna 40 jaar samen met Jan. Vanaf mijn 14ejaar vormden wij al een paar. De herinneringen zijn niet altijd makkelijk, maar wel kostbaar. Het heeft mij gevormd tot wie ik nu ben.
Vandaag ga ik naar het graf en sta stil bij het verlies van Jan en het enorme gemis. Ik steek een kaarsje aan. Ik sta stil in dankbaarheid en besef dat ik rijke en dierbare herinneringen heb. Ik sta open voor het leven en wil me daar opnieuw aan toewijden.
Omdat ik weet waar ik naar op weg ben en me gesteund voel door God, mijn kinderen en anderen, ga ik kwetsbaar, maar met vertrouwen, mijn toekomst tegemoet.
