“Heimwee of verlangen naar geborgenheid (of verbondenheid, LN) is een door God gegeven verlangen. Het veroorzaakt zowel hevige pijn als hevige vreugde. Het grote gevaar dat ons bedreigt is dat we ons verlangen naar geborgenheid gaan wantrouwen.
Het is een door God gegeven verlangen en zonder dat verlangen verliest ons leven zijn kracht en verkilt ons hart.”
Henri Nouwen
Moeten wij onze verloren geliefden loslaten? Is het de bedoeling dat we onze kinderen, die ons niet meer willen zien, loslaten? Hoe kun je iemand loslaten waar je heel lang mee verbonden bent geweest? Of hoe kun je, zoals een cliënt zich laatst wanhopig afvroeg, een kind loslaten dat geen contact meer met je wil?
Ik houd niet zo van het woord loslaten in dit verband. Loslaten is zo definitief, het woord roep in eerst instantie weerstand op. Alsof je een knop om kunt draaien, alsof het een niet gerechtvaardigd verlangen is. Mensen zijn geroepen tot verbondenheid. Aan elkaar gegeven om elkaar bij te staan, te troosten, aan te moedigen, samen te leven.
Het is logisch dat het woord loslaten weerstand oproept. In zekere zin denk ik dat dit terecht is. Het gaat zo in tegen ons verlangen naar verbondenheid, dat we dit niet alleen kunnen bestempelen als iets wat we op moeten geven.
Een van de grootste uitdagingen van het leven is om in vrijheid verbonden te zijn. Autonoom en verbonden. Hoe doe je dat? Hoe blijf je in balans, afgestemd, verbonden, zonder gebonden te zijn? Zonder te claimen, je recht te willen halen, te manipuleren of in de slachtofferrol terecht te komen?
Hoe blijf je vrij tijdens je verlangen naar geborgenheid?
Van Manu Keirse kreeg ik de mooie gedachte aangereikt dat loslaten is: anders vasthouden. Ik ben daar over gaan nadenken en vind het een mooiere manier van kijken. Hier kan ik wat mee. Ik vind het reëler, logischer. Anders vasthouden, anders verbinden, anders verbonden blijven.
Hoe kan ik nog vasthouden na iets of iemand verloren te hebben?
Voor mij is dat steeds opnieuw betekenis geven aan wat ik heb ontvangen door degene die ik niet meer lijfelijk bij me heb. Ik wil dit integreren in mijn leven van nu. Dit meenemen naar mijn manier van kijken naar het leven, verrijkend laten zijn voor het besef van wat van waarde is.
Anders vasthouden is niet alleen verliesgericht bezig zijn, maar ook herstelgericht. Het is betekenis geven aan alle mooie herinneringen, maar ook ontvankelijk blijven voor herstel. Het is het vasthouden aan alles wat van waarde was in je relatie, juist met het ook op de toekomst.
In het geval van verlies van contact met kinderen, is het de uitdaging om de hoop vast te houden voor herstel.
Loslaten zonder perspectief en uitzicht kan ons juist kil en krachteloos maken. Anders vasthouden, vraagt een positieve manier van kijken en een actieve manier van betekenis geven.
Ons verlangen naar geborgenheid en verbondenheid hoeven we niet te wantrouwen. Het is een door God gegeven verlangen. We hoeven er niet van verlost te worden. Gelukkig maar! Het zegt iets over ons mens-zijn, over een diepe behoefte, daarom wordt het door God gekend en erkend. Laten we ons verlangen naar verbondenheid en geborgenheid vasthouden, het getuigt van hoop en vertrouwen.
Ik wil de uitdaging aangaan om vast te houden aan al het kostbare wat was, juist om ontvankelijk te blijven voor levensmoed en al het andere wat gaat komen.
Mijn cliënt wil ik helpen om vastberaden vast te houden aan de verwachting en de hoop op herstel, op zo’n manier dat de ander waarnaar verlangd wordt, in vrijheid keuzes kan maken.
In het vertrouwen dat ons verlangen naar verbondenheid, ook Gods verlangen is.
