Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht (Mattheus 11:28-30).
Wie zegt in deze tijd nog van zichzelf dat anderen rust ontvangen als ze bij je komen? Dat ze niet bang hoeven te zijn. Dat je de beste bedoelingen hebt en er niet zelf beter van hoeft te worden? Dat de ander iets kan leren van je en gaat beseffen dat jouw opdrachten en principes te doen zijn: zacht en licht?
Ik zou ook wel zo willen zijn: iemand waar anderen van leren. Waar anderen bij tot rust komen, niet bang voor hoeven zijn. Iemand die de last in het juiste perspectief helpt te zien.
Misschien ligt onze grootste kracht wel in het feit dat we die last niet wegstoppen, ontkennen of wegredeneren, maar in het juiste perspectief durven zien. Onderweg zijn, elkaar aanmoedigen, langskomen en de reis zien als onderweg zijn naar een toekomst met Hem. Dat we Hem vertrouwen, dat we ervaren dat de wanhoop, vertwijfeling, het verdriet of de pijn, niet altijd verdwijnt, maar te dragen is, in het licht van Zijn Werkelijkheid.
“Kom naar Mij”, in het vertrouwen en altijd vanuit het perspectief dat het beste nog komt.
