Ze werd gebracht door haar dochter. Er was beginnend Alzheimer geconstateerd. Moeder was veel lustelozer, ze piekerde en werd vergeetachtig. Ze hadden er met elkaar als kinderen over gesproken en gedacht dat het goed zou zijn voor moeder, om naast de specialistische hulp, een luisterend oor te zoeken en gebed. Het verdriet was door de ziekte steeds moeilijker tegen te houden.
Ik heb in die tijd een werkplek in een praktijk voor psychotherapeutische hulp. Mandy wordt naar mij doorverwezen.
Aarzelend gaat ze zitten, Mandy, vrouw van bijna 70, klein, maar o zo kordaat.
Nadat we elkaar de hand hebben geschud en ze tegenover me heeft plaats genomen, begint ze te vertellen dat ze piekert en dat ze dat niet meer wil. Het moet afgelopen zijn, ik moet het overwinnen, het kan niet en hoeft niet. Ze wil alles zelf blijven doen en 100 worden. Ik wil er zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen. Het zal goed gaan, met mij is niets mis.
Als ik haar vraag waar zij hulp bij nodig heeft, verwacht ik van alles, maar niet haar antwoord: “bij het ramen zemen”.
De bezorgdheid komt eigenlijk bij haar kinderen vandaan, maar wat wil ze nu eigenlijk zelf? Ze zal erover nadenken en met haar kinderen over praten.
“Ik vertrouw jou, ik wil graag vertellen wat er allemaal is gebeurd en het dan vergeven en loslaten en er nog wat van maken,” zegt ze als ze later weer terugkomt. Ze wil ook weer fitnessen en erop uit.
Zo komen de verhalen los over haar scheiding en het intense verdriet dat ze daarover heeft gehad. De afwijzing, de schaamte, de onrechtvaardigheid en het alleen opvoeden van haar drie kinderen.
Trots neemt ze foto’s mee van haar grote familie, waarvan de meesten aan de andere kant van de wereld wonen. Ik maak een genogram en ze vindt het prachtig om zo een overzicht te hebben van drie generaties. Alle nichten en neven moeten er ook bij. Dankbaar vertelt ze over haar ouders en alles wat zij haar mee hebben gegeven. Wat ze belangrijk vindt? Trouw, eerlijkheid en respect!
Met de duplo maken we een familieopstelling. Mandy pakt de keren daarna, zodra ze binnen is, de poppetjes en weet nog precies wie ze zelf is. Haar volwassene, haar reddertje en haar kleintje, die alle drie een stukje van haar persoonlijkheid vertegenwoordigen. Ze begint ze te herkennen. Ze glimlacht en herkent patronen.
Iedere keer opnieuw herhaalt ze dezelfde verhalen. Iedere keer opnieuw wordt ze getroost. Niet meer wetend wat ze de vorige keren heeft verteld en hoeveel ze al gehuild heeft. Steeds weer vraagt ze vergeving voor de heftige haatgevoelens die ze heeft gehad en ontvangt die ook dankbaar.
Opdrachten vergeet ze. Telefoonnummers zijn steeds kwijt. Ze komt bijna nooit op tijd.
Na een half jaar is het tijd om te stoppen.
Alzheimer, een ernstige slopende ziekte, maar voor Mandy, als bijzondere bijkomstigheid, een remming die weg is en een ontvankelijkheid voor troost. Die troost kan iedere keer opnieuw ontvangen worden, want dat van de vorige keer is opgelost in de vergetelheid.
Ik bid voor haar als afscheid. Dat vindt ze fijn. We houden elkaars handen vast. Ze is rustig en dankbaar.
Ik zeg haar dat ik veel respect voor haar heb. Voor haar liefde, haar trouw en haar eerlijkheid. Ze glimlacht en heeft tranen.
Zo nemen we afscheid. Mandy, kleine vastberaden dappere vrouw.
Misschien zien we elkaar ooit weer eens. In ieder geval in de hemel.
