Net als veel mensen was ik verrast toen de koning gisteren, 4 mei, Jules Schelvis noemde in zijn toespraak op de lege Dam in Amsterdam. Toen ik eerder mijn blog De ogen van Jules Schelvis schreef, was ik net als de koning diep onder de indruk van deze man die het vertrouwen in de mensen niet had verloren, ondanks de gruwelen die hij meemaakte in zeven concentratie- en vernietigingskampen.
Ik werd zo geraakt door de lieve, zachte ogen van deze man dat ik hem wilde eren in mijn blog.
Vandaag 5 mei steek ik de vlag uit! Ik wil mijn grote dank uitspreken voor alle mensen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Mensen die dat vanzelfsprekend vonden om te doen. Mensen van het leger en mensen van het verzet. Die niet anders konden dan nee zeggen tegen antisemitisme, tegen machtsmisbruik en mensenhaat. Mensen die ja zeiden tegen rechtvaardigheid, medemenselijkheid en moed.
Afgelopen jaar las ik een aantal boeken over de Tweede Wereldoorlog: ‘t Hooge Nest, van Roxane van Iperen, De Keuze, van Edith Eva Eger (zie foto), Mijn naam is Selma, van Selma van der Perre, en in Eindstation Auschwitz, het boek van Eddy de Wind ben ik nog bezig.
Het zijn boeken waar al veel over is gezegd en geschreven. Verhalen die mij diep schokken en tegelijk erg inspireren omdat het verbluffend is hoe mensen hun waardigheid en moed na zo veel gruwelijkheden behouden.
Eerder schreef ik een blog over Het Holocaust Namenmonument waarin ik een wandeling maakte door de Jodenbuurt van Amsterdam, met daarbij mijn vader in gedachte die meewandelde.
Als ik mijn dank uitspreek, doe ik dat ook namens mijn vader. Ik heb deze erfenis van hem meegekregen. Ik wil de boodschap levend houden dat dit echt is gebeurd en weer kan gebeuren. Dat het inderdaad mogelijk was en opnieuw is om mensen die de samenleving dienen door hun inzet op het gebied van o.a. de wetenschap, gezondheid, onderwijs en economie, stap voor stap uit te roeien. Het begint met een bordje: Verboden voor Joden en het eindigt in een vernietigingskamp. Het is onvoorstelbaar maar echt gebeurd en opnieuw mogelijk.
Het boekje dat mijn vader schreef over zijn dorp in oorlogstijd en het neerstorten van een Canadese Pathfinder. Het werd uitgedeeld aan alle basisschoolleerlingen bij 45 jaar bevrijding.
Niets kan deze geschiedenis uitwissen. Niemand kan ooit genoeg woorden vinden om te vertellen of te beschrijven wat mensen hebben doorgemaakt.
Voor mij is het erg ontroerend dat mensen als Selma van der Perre, Jules Schelvis, Edith Eva Eger, Anne Frank, Corrie ten Boom, Janny en Lien Brilleslijper en vele, vele anderen, ons troosten door hun woorden en daden.
Zij troosten ons en spreken ons moed in. Door hen begrijp ik nog beter dat wij mensen de verantwoordelijkheid hebben om bewust goede keuzes te maken.
Wij onderscheiden ons als mens van de dieren dat we niet alleen hier zijn, op deze aarde, maar dat we ons dat ook bewust zijn. We weten dat we hier zijn. We kunnen – meestal – niet kiezen wat ons overkomt maar wel hoe we ermee omgaan.
We zijn schatplichtig aan overledenen en overlevenden om hun boodschap door te blijven geven.
Daarom plaats ik hier het nawoord van mijn vaders boekje
Zij laten ons zien dat we nooit de hoop moeten verliezen dat moed zal winnen van lafheid en dat liefde zal winnen van haat.
Vandaag steek ik als dank de vlag uit. Ik maak ontroerd een diepe, eerbiedige buiging.
