Hij was 18 en met goede moed begonnen aan een technische opleiding. Vanzelfsprekend! Zijn hele familie was bouwkundig en technisch opgeleid en had de mooiste banen. Bas zou ook die kant op. Een bril met dikke glazen, klein van stuk en niet moeders mooiste, kwam hij terecht in een wereld waarin hij zich verloren voelde. Een enorm opleidingsinstituut, studenten die over hem heen en tegen hem aanliepen, een kille wereld waarin hij zich niet thuis voelde. Bovendien kwam hij er steeds meer achter dat hij zich niet op zijn gemak voelde bij de lesstof en de opdrachten. Gewoon doorzetten! Dat was een van de motto’s in de familie en dat was ook wat Bas deed. Totdat hij stukliep en lichamelijke en psychische klachten kreeg.
Noodgedwongen stopt hij en stapt in een begeleidingstraject om te ontdekken wie hij nu eigenlijk is. Wat kan hij, wat wil hij, wat is belangrijk voor hem en hoe kan hij zijn geloof in God daarbij betrekken? Hij gaat door allerlei testen, maakt opdrachten, voert gesprekken en durft langzamerhand zijn familiebril af te gaan zetten en te kijken door zijn eigen persoonlijke bril.
Zo ontdekt hij dat hij graag kennis overdraagt. Dat hij houdt van het werken met kinderen en juist een oogje heeft op kinderen die buiten de boot vallen. Zijn eigen pestverleden zit af ten toe nog vers in zijn geheugen en hij weet hoe dat voelt.
Bas maakt zelfs allerlei testen opnieuw, omdat hij die eerst met de familiebril op had gedaan en nu wel eens wil weten wat eruit komt als hij zijn eigen persoonlijke bril opzet. Dat leidt allemaal tot het ontdekken van een aantal nieuwe mogelijkheden die hij nooit had overwogen.
Hij gaat naar een meeloopdag op de pabo en is vanaf die eerste dag Meester. Als hij aangesproken wordt met meester Bas weet hij vanaf die dag ook dat hij dat echt is en wil zijn. Hij valt op zijn plek. Er gebeurt iets vanbinnen wat hij niet goed kan thuisbrengen, maar het voelt alsof hij even wordt opgetild. Hij durft het niet zo goed hardop te zeggen, want het zijn van die grote woorden en het komt van heel diep, maar: ‘kun je je al geroepen voelen als je 19 bent?’ Zijn ouders kijken er van op, maar zijn er toch heel blij mee: ‘Als hij maar gelukkig is in wat hij doet! We hebben er eenvoudigweg nooit aan gedacht, omdat we vanuit een heel ander perspectief kijken in onze familie, dit hebben we nooit voor ogen gehouden, niemand zit in het onderwijs.’
Bas kiest een pabo die niet te groot is en waar hij zich veilig voelt. Hij moet daarvoor uit huis, omdat het nogal uit de buurt is, maar dat heeft hij er graag voor over. Hij is dankbaar voor alle ontdekkingen die hij heeft gedaan. Hij heeft nu een beter zicht op wie hij zelf is, wat zijn kwaliteiten en valkuilen zijn, waar zijn hart ligt en hoe zijn hemelse Vader daarbij betrokken is. Hij weet dat hij nog een hele weg te gaan heeft, maar vertrouwt erop dat hij geholpen wordt een meester te zijn die met hart en ziel voor de klas staat, die kijkt door een bril waarmee hij echt ziet wat kinderen nodig hebben om helemaal tot hun recht te komen.
En dat is nu precies wat Bas voor ogen heeft!
