Beste Lies,
Veel dank voor je e-mails. Het roert me hoe liefdevol en wijs je met deze zaken omgaat en het is knap hoe je dit proces zo mooi in woorden weet te vangen!
Voor een gemeente zijn er de nodige uitdagingen en makkelijke, snelle antwoorden zijn er niet. Als gemeente moet je ‘er’ iets mee, er goed over nadenken – juist om te voorkomen dat als een homostel zich aandient we met de mond vol tanden staan. Ik heb geprobeerd het ’thema’ een gezicht te geven door mijn eigen verhaal te vertellen. In de hoop dat het hart van de ander ons zal winnen (relatie), hoop ik dat waarheidsclaims ons ervan zullen weerhouden onbarmhartig te zijn. Dat is een echte uitdaging, want wanneer is waarheid en liefde in gezonde balans?
In ‘De veilige kerk’ heb ik willen benadrukken dat de kerk voor iedereen veilig moet zijn, ook voor hen die niet tot de acceptatie kunnen komen. Een voluit accepterende gemeente dient ook een veilige haven te zijn voor wie geen ruimte zien voor ‘same-sex’-relaties. Het mes snijdt vaak aan twee kanten: wie terughoudend zijn, voelen zich vaak niet veilig in een kerk met een regenboogvlag op de toren. En wie graag geaccepteerd willen worden als volwaardig lid van de gemeente (samen met partners van het gelijke geslacht), voelen zich doorgaans niet veilig in een kerk die niet tot die acceptatie kan komen. Het schuurt. En juist op dat punt bepleit ik de gezamenlijke bereidheid elkaar hartelijk te omarmen en uit te stijgen boven onderlinge verschillen, om elkaar te vinden in de levende Christus. Wel haast ik erbij te zeggen dat gemeenten zich moeten realiseren dat non-acceptatie voor veel pijn en leed kan zorgen. Dat is ook mijn verhaal. Maar die omarming moet kunnen, hoe dan ook! Ik heb een warme herkenning in Jezus met iemand die met mij van mening verschilt. En we vinden het niet eens erg. We geloven van harte dat God ons beider leven leidt en we zijn samen verbonden in Jezus!
Als accepterende kerken (gemeenteleden) de terughoudendheid van homoseksuelen t.a.v. een relatie met iemand van het gelijke geslacht niet weten te waarderen, zijn zij m.i. niet goed bezig. Mooi hoe je dit element in je blog weet te benadrukken. Ik zie het niet als kritiek op mijn boek (ook omdat ik het wel, hoewel niet uitgebreid, aanhaal), maar als een kostbare en belangrijke aanvulling!
Ik wens je van harte alle goeds en zegen.
John Lapré
