Verdragen, wachten, uithouden: dat zijn geen dingen die je kunt ‘doen’ in je tijd van rouw. Dat maakt het een moeilijke opgave. Zowel voor jezelf als voor mensen in je omgeving die je graag willen helpen.
Het is stil. Kan het nog stiller worden? Op dit moment ben ik geneigd om te denken dat ik het niet ga redden. Komt er geen eind aan zijn afwezigheid? Komt er nooit een eind aan deze eindeloze leegte? Hoe kan ik dit uithouden? Dan vraag ik mijn vriendin opeens: ‘Denk je dat hij echt niet meer terugkomt? Ik kan het niet geloven, mijn hele wezen wacht nog op hem.’ We huilen allebei. Het zit er nog in, het wachten. Ik weet niet meer wie of wat ik ben.
Rouw uithouden
Leven is overleven als je al het vertrouwde kwijt bent. Alsof je terechtkomt in Niemandsland. Verlies van geborgenheid veroorzaakt een dor en droog heden. Struikelend loop je door een troosteloos landschap. Je verlangt naar het vertrouwde verleden. Je durft nauwelijks naar de toekomst te lopen. Hoe kun je leven met je heimwee, je angst en je vragen? Je wilt wel in een diepe put zakken en er pas weer uit komen als je zelf weer in evenwicht bent.
Lees verder op IK MIS JE
