Rouwpijn
Het is zomer 2009. Voor het eerst lees ik iets over lijfelijke pijn in Helpen bij verlies en verdriet, een boek van rouwspecialist Manu Keirse. Hij schrijft over hevige pijnscheuten die door het lichaam trekken. Eindelijk lees ik wat ik zelf ook ervaar. Het adres achterin het boek nodigt uit om contact te zoeken. Ik wil Manu bedanken voor zijn informatie. Popel om hem vragen te stellen.
Op een zonoranje ochtend in oktober 2009 reis ik met een grote herfstchrysant op mijn achterbank af naar België. Een vriendelijke man heet me welkom in een omgeving die aanvoelt als een warme deken. Hij nodigt me uit te vertellen. Hij luistert. Hij neemt misverstanden weg. Hij stelt me gerust dat wat ik voel normaal is. Dat de rouwpijn een gevolg is van de sterke hechte band die ik heb gehad. Het is de pijn van onthechting. Hij zegt dat het misschien niet helemaal over zal gaan, maar dat het leefbaar zal worden. Omdat ik het bijna niet kan geloven, zegt hij dat hij het dan wil geloven voor mij. Of dat ook goed is. Ik geloof en vertrouw hem. Ik realiseer me dat ik precies dit heb gemist: iemand die de kennis en ervaring heeft om uitleg te geven en mij gerust te stellen.
De pijn begrijpen
Toen ik tien jaar geleden weduwe werd, had ik enorm behoefte aan concrete informatie over rouw. Er was echter opvallend weinig te vinden. Zelfs in de christelijke boekwinkels stonden bij de categorie Rouw gemiddeld twee boeken.
Lees verder op IK MIS JE
