7 maart 2017. Vanmorgen, uitgerekend op de geboortedag van Jan, was ik te gast bij Elsbeth Gruteke voor een interview dat later in de week wordt uitgezonden op de radio. In het EO-programma Onderweg http://www.eo.nl/radio5/programmas/onderweg/ komt elke week een inspirerend mens aan het woord over zijn/haar leven en passie. Zij willen graag het geloofsgesprek voeren met mensen die op verantwoordelijke plekken in de samenleving actief zijn.
Ik werd uitgenodigd naar aanleiding van mijn boek Kwetsbaar vertrouwen. Eerder was ik te gast bij Andries Knevel bij het radioprogramma EO-live en daarna deed ik mee met het tv-programma Ik mis je.
Toen ik na het interview naar huis reed, bekroop mij het gevoel dat ik belangrijke dingen niet gezegd had en andere dingen had gezegd waarvan ik dacht dat ik die niet had moeten zeggen. Heeft iedereen dat?
Toen Elsbeth bijvoorbeeld vroeg uit wat voor gezin ik kwam en welke rol het geloof speelde, noemde ik ons grote gezin, het gaan naar de Ned. Hervormde kerk, het bidden voor en na het eten, het voorleven van het geloof door mijn ouders, maar ook dat we niet over gevoelens en geloof spraken, dat we er geen taal voor hadden. Toch besloot ik op 14 jarige leeftijd dat God nummer één was in mijn leven en mijn vriend Jan nummer twee en dat is altijd zo gebleven.
Wat ik niet vertelde was dat ik erg onder de indruk was om – pas veel later – te horen dat mijn vader op zijn 16e een aanraking van God had ontvangen. Dat hij ernaar probeerde te leven maar er nooit over heeft kunnen praten. We lazen dat in het levensverhaal wat hij schreef tijdens zijn ziekte. Wat ik ook niet vertelde was dat mijn vader mij gezegend heeft op zijn sterfbed en dat ik daar heel dankbaar voor ben. Waarom vertelde ik dat niet? Ik weet het niet…
Toen ik vertelde dat Jan ook is gaan geloven en wij in onze verkeringstijd een enorme geloofsgroei doormaakten, vertelde ik niet dat precies in die tijd het koffiebarwerk van Youth for Christ ontstond in ons dorp. Ik vertelde ook niet dat wij daardoor geestelijk ouders hadden gekregen, Wendeline en Dick Durieux, en dat wij heel veel van hen hebben geleerd. Dat wij door hen een verlangen kregen om ook als een vader en moeder voor anderen te zijn. Dat was het avontuur waarnaar wij uitkeken. Waarom vertelde ik dat niet? Ik weet het niet…
Toen ik vertelde hoe Jan en ik welbewust en zorgvuldig zijn omgegaan met het spanningsveld tussen geloven in genezing en voorbereiden op het afscheid, ons ‘tweesporenbeleid’ vroeg Elsbeth hoe dat dan ging en hoe ik dan nu kijk naar het feit dat Jan wel overleden is en of ik teleurgesteld was. Een vraag waar ik wel een week over zou kunnen praten. Een vraag waarover ik een boek heb geschreven. Daar zit zo’n wereld aan gedachten bij, dat me dat niet lukte in twee zinnen. Ik heb daar tijd voor nodig. Waarom vertelde ik niet dat verdriet en teleurstelling mij niet bij God vandaan dreef, maar naar Hem toe en dat ik niet boos was omdat ik Hem vertrouwde? Ik weet het niet…
Waarom vertelde ik niet dat Hij erbij was? Dat het zo bijzondere was om dat te ervaren? Dat tegelijk met het verscheurd zijn door het gemis, ik het vertrouwen voelde dat ik mijn weg weer zou vinden, dwars door de storm heen? Dat de bodem van mijn boot nog stevig was, maar mijn zeilen gescheurd? Dat mijn Godsvertrouwen er was, maar mijn ziel was gehavend? Ik weet het niet…
Ik ben op weg gegaan, gehavend en wel. Onderweg ben ik opnieuw geraakt door andere ingrijpende verliezen en werd ik, net als een aantal broers en zussen uit mijn gezin, zelf door kanker geraakt.
Onderweg ben ik van koers veranderd en heb ik het verlangen wat ik vanaf mijn 14e jaar heb ervaren, voortgezet op een heel nieuwe manier. Ik ben een aantal opleidingen gaan volgen en heb nu een praktijk waar diverse hulpvragen aan bod kunnen komen.
Het verlangen om langszij te komen bij mensen die dat om een of andere reden nodig hebben, is gebleven. Op diverse manieren mag ik daar nu invulling aan geven. Mijn eigen kwetsbaarheid is een voortdurende herinnering aan het feit dat ik van God afhankelijk ben en ook zelf andere mensen nodig heb. Onderweg moet ik zelf ook dankbaar leren ontvangen, zoals mijn lieve zus vertelt in de uitzending. Beslist een blijvend leerpunt voor mij, waar ik af en toe op gewezen moet worden. Onderweg doet hartscontact mij goed. Of een verblijf in klooster ‘Chemin Neuf’, of een wandeling met een vriendin, of genieten van een lekkere maaltijd met de kinderen.
Misschien wilde ik te veel vertellen, moet ik begrijpen dat je een heel leven niet in een aantal minuten kunt samenvatten. Inderdaad, het is zoals Elsbeth al opmerkte: ik wil het zo graag zorgvuldig doen, maar mag beseffen dat het goed is zo.
Onderweg wil ik op koers blijven door mijn hemelse Vader en af en toe bijgestuurd en aangemoedigd worden door mijn medereizigers. Onderweg houden we samen hoop dat we eens aankomen in de veilige Haven.
Dank lieve mensen van de EO, voor de gelegenheid om een stukje van mij verhaal te mogen vertellen, en voor jullie bemoediging achteraf!
Zaterdagavond EO radio 5, 22:00 uur, Onderweg:
: http://www.eo.nl/radio5/programmas/onderweg/
